VÆNA

(-da, -dr), v.

1) to give one hope of, væna e-m e-s or e-u (væna e-m miskunnar ok eilífrar dýrðar);

2) to ween, think (í kveld væni ek, at ek heiti Úfeigr);

impers., e-n vænir, at, one thinks that (vænir mik nú, at þeir hafi aptr snúit);

3) væna e-n e-u, to charge one with a thing (væna e-n lygi);

4) refl., vænast e-s or e-u, to hope for (vænist hann ok øngra manna liðveizlu);

vænast e-u, to boast of.

* * *

d, [ván; Engl. to ween]: = vænta, to hope for, with gen.; vændi honum enn með því miskunnar ok eilifrar dýrðar, Fms. v. 218: væna e-m e-u, þess bið ek, at þú látir eigi gipta konu frá mér, því væni ek þér, I count on that from thee, Glúm. 358; þá var honum vænt af Augustus öllu Gyðinga-landi, all the Jews-land was promised him by A., Mar.; mun hér mörgum manni saklausum vænt gráti í þessi ferð, many will have cause to weep, Sturl. iii. 233, v. l.

2. to ween, think; í kveld væni ek, at ek heiti Úfeigr, Fms. vii. 31; væni ek ok, at …, vi. 312.

3. væna e-n e-u, to charge one with a thing, Hom. 109; væna e-n lygi, Nj. 134; tortrygð ok lygi vænd, Sks. 77; ef maðr vænir hana hóri ok kallar hana hóru, N. G. L. i. 70; nema maðr sé vændr konu þeirri, 30; sú er Guðrúnu (acc.) grandi vætti, Gkv. 3. 10; biskup hafði vænt sira Þorsteini, at …, given Th. to understand (cp. á-væningr), Ann. 1361.

4. impers., vænir mik nú, at …, Fms. viii. 398.

II. reflex., vænask e-s or e-n, to hope for; nú stendr maðr fé sitt í hendi öðrum manni, en hann vænisk heimildar-manni, N. G. L. i. 83; vænisk hann ok engra manna liðveizlu, Sturl. iii. 232.

2. ef maðr vænisk því (boasts of), at hann hafi legit með konu, Gþl. 203; nú vænisk sá maðr því, er drap, at hinum yrði á sýnt þar er eigi varð, Grág. ii. 15; nú vænisk hinn því, at hann hafi drepit hann, 19; venisk eigi góðr maðr því, þó vándr maðr vænisk góðum konum, Skálda (Thorodd).